sözlük yazarlarının çocukken en sevdiği oyuncakları

Bir sürü oyuncağım vardı ama hatırlayanlar bilir Safinaz diye bir bebek çıkmıştı bir dönem bezden asla babam onu almadı sırf tipini beğenmediği için hala çocukluğumdan kalan tek eksikliğim o : )

yıldız tilbenin yürü anca gidersin şarkısını söyleyen uzun safinaz bebeğim vardı

Lego.

Bir tane kocaman et bebeğim vardı, 3-4 yaşlarımdayken neredeyse benimle aynı boydaydı. Baya uzun bir süre en yakın arkadaşım o olmuştu. Adı Balım’dı. Bebeğimin adı aynı zamanda benim de göbek adımdı. Çok iyi bakıyordum ona, bütün oyuncaklarımı herkese verirdim ama Balım’ı kolay kolay kimseye vermezdim. Bir gün yazlığa giderken kardeşim bir sebepten dolayı çok ağlıyordu. Balım’ı çok seviyordu, yolda oynasın diye ona verdim. Ben yolda uyurken annemler benzinlikte durmuş, sonra da Balımı bir daha bulamadım. Hala çok seviyorum ama kim bilir nerde şu an :( ona sahip çıkamadığım için kendime çok kızmıştım..

Aklıma gelen birkaç oyuncak oldu ama yenisinden alacağım oyuncak penguen oyuncak. Neden bilmiyorum ama biraz duygusallaştırıyor bu oyuncak beni. Yeğenime de kendime alacağım bundan :) belki ilerde kızıma da :) penguen oyuncak :) Bir de çocukken bütün kız kuzenlere ve bir tanecik halama porselen bebek alınmıştı ama hepimizinki kırıldı yok oldu zamanla. Sadece halamınki hâlâ duruyor onu da kızı için ayırdı zaten, kızının oldu. Bi ara takıldım bu porselen bebek işine ve bir yerde denk gelince hemen aldım. Keşke diğer kuzenlerime de alsaydım ama almadım işte düşünmedim o an. Hâlâ severek baktığım porselen bebeğim de çocukluğumu hatırlatıyor.

hatırladığım tek bir oyuncağım oldu. o da en sevdiğim mi yoksa travmam mı emin değilim. biraz trajikomik bir hikayesi var. biz pek "çocuk" fıtratında yetişmedik. yani yemek içmek kadar bir çocuk için ağlamak, itiraz etmek, istemek, oynamak gibi en asgari ihtiyaçlar gereksiz ve yersiz görülürdü. maddi durum da elverişsiz olunca gidelim şu mağazadan şunu alalım demezdik. bir kuzenim vardı, ailenin tek çocuğuydu ve neredeyse ona yağdırılırdı. benim de tüm çocukluğum, onun elindeki oyuncaklara iç çekerek geçmiştir. en son evine gittiğimde bir bebek gördüm, o zamanlar şu kıçına basınca kaka yapan, ayağına basınca ağlayan, hatta beslenip altı temizlenebilen modeller yeni çıkmıştı ve ilk kez onda görmüştüm. yani öyle bir bebek ki, nasıl bir malzemeden yapıldıysa gerçek bebek kadar sevimli ve kusursuz görünüyordu. melez gibi sütlü çikolata bir teni, mavi gözleri ve mavi elbisesi vardı. önde iki tane minicik bembeyaz dişleri gözüküyor ve gülerken yanağında belli belirsiz gamzenin bile oyuğunu hatırlıyorum. üstelik kel bir bebekti. hayran kalmıştım. içim gitmişti. sanırım ona o kadar içli bakmışım ki annem evde dertlenip anlatırken, anneannem bunu duymuş. kadıncağız gitmiş eminönü'nden ucuzunu almak istemiş. okuldan eve geldim, anneannem kapının arkasından elinde koca bir paketle belirdi. hediye paketini görmem bile mutlu olmama yetmişti zaten. kalbim ağzımda paketi açtığımda gördüğüme inanamadım. anneannem bana katil bebek chucky almıştı! nasıl olsa o da gülüyor, ağlıyor diye aynısı sanmış da almış garibim. ancak benimki kötü kahkahalar atıyor ve ağlıyor sandığım ses de daha çok tehditvari bir çığlık atıyor gibiydi. bebeğin ten rengi içindeki damarlar dışına vurmuş da beyazla mor arası bir renk almış, saçları yukarı doğru gıcık bir plastikten yapılmış, arkaya yatırsan yatıramıyorsun, aşağı indirsen inmiyor. bebeği havaya kaldırınca saçlar da yukarıda sallanıp duruyor. kıyafeti de kir içindeydi. son leşini verdikten sonra sıra bendeymiş gibi gelmiş bana çakmak çakmak bakıyor. ulan ağlasam mı gülsem mi bilemedim. aylarca yatağa yüz üstü yatırdım çocuğu. benim için oyuncak devri orada başladığı gibi bitti. (bkz: the end)

durumu bizden biraz daha iyi alt komşumuzun bana verdiği oyuncaklar arasında 3 katlı otopark vardı plastikten ama o zaman benim için çok büyük bir şeydi böyle yandan iple çekmeli asansörü vardı,önünde söküp takmalı gişe kısmı vs. vardı dehşet bir şeydi tabi o zamanlar aklımız ermedi benden sonrakilere verdim şimdiki aklım olsaydı onu saklar gözüm gibi korurdum hatıra olarak kalsın diye.